Vijf redenen om te twitteren (en een om het niet te doen)

Intussen zit ik vijf kwartalen op twitter. Het had de nodige voeten in aarde me zover te krijgen (onvermoeibaar zendingswerk van vooral collega @roymeijer), maar intussen ben ik een verstokt gebruiker. Zo ver zelfs dat mijn hoogste prioriteit vanochtend was om mijn haperende Tweetdeck weer aan de gang te krijgen, want ‘zo kan ik niet werken’. Een goed jaar geleden had ik mezelf heel hard uitgelachen.

Ik zie vijf goede redenen waarom ik als persvoorlichter wil twitteren, en één om het niet
te doen.

1.   Uit een onderzoek vorig jaar kwam dat 54% van de journalisten twittert. Die stand is een jaar oud, ik durf te wedden dat het er nu meer zijn. Journalisten zijn mijn belangrijkste doelgroep en twitter geeft me informatie over waar ze zich mee bezig houden en wat ze leuk vinden.

2.   Het is een prima extra instrument om een verhaal onder de aandacht van een journalist te krijgen. Ik kan een persbericht versturen of ze uiteraard ook mailen of bellen. Maar helaas verdwijnen persberichten en mailtjes vaak in de
ruis, en kan bellen erg opdringerig zijn (zie vorig blog). Een @reply valt veel beter op en is een laagdrempelige manier om iets onder de aandacht te brengen. Dat geldt helemaal voor journalisten die ik (nog) niet ken. Hun twitteraccount heb
ik zo gevonden, hun e-mail of telefoonnummer niet altijd. Wel geldt hier nog meer dan anders dat de informatie wel relevant moet zijn, anders is het spam.
Aardig is ook dat ik kan zien of iemand nu actief is en dus weet of de boodschap landt. Bij e-mail heb ik die informatie niet.

3.   De 140 tekens dwingen me om echt tot de kern van de zaak te komen. Ik heb de neiging (breedsprakig enthousiasme) een verhaal met veel te veel details op te tuigen. Bij twitter moet ik in 140 tekens nieuwswaarde en fascinatie overbrengen, wat me dwingt om het onderwerp heel scherp op mijn netvlies te hebben.

4.   Ik zie calamiteiten veel sneller aankomen. Er komen nog wel eens hulpdiensten onze campus op, vaak door automatische meldingen (gelukkig meestal loos alarm). Dat zie ik vaak direct op twitter en stelt me in staat even snel te achterhalen of er iets aan de hand is en direct tweets van anderen te beantwoorden. Daarmee valt te voorkomen achter een geruchtenstroom te moeten aanhollen.

5.   Het geeft mijn netwerk ‘in de echte wereld’ een interessante boost. Deze week was ik twee keer even ‘in de OWee’ (de Delftse ontvangstweek) en het viel me op dat veel meer onbekenden dan voorheen mijn naam herkenden. De bron daarvan was vrijwel altijd twitter. Dat is handig, want een goed intern netwerk is nuttig. Daardoor landen er mooie verhalen bij me die ik dan weer onder aandacht van journalisten kan brengen.

En één om het niet te doen 
En er is een goede reden om het niet te doen. Effectief twitteren voor je werk betekent dat je een mix moet vinden van werkonderwerpen en persoonlijke tweets (zie bijvoorbeeld dit blog van collega @robspeekenbrink). Mijn interesse is ruimtevaart, zoals de mensen die me volgen weten, dus ik twitter daar regelmatig over. Maak je een pure propagandamachine van je twitter, dan ben je snel ongeloofwaardelijk, je zult dus een goede mix moeten vinden.

Maar dat heeft een keerzijde, want wat ik beschouw als een ‘persoonlijke’ tweet kunnen journalisten als  ‘nieuws’ zien. Het heeft geen enkele zin om een disclaimer op je profiel te zetten (Ik heb m ook, maar leest dit blog). Kortom, ja, ik denk dat je als persvoorlichter–onder je eigen naam- moet twitteren. Maar je moet wel even twee keer nadenken voor je
iets tweet want voor je het weet sta je zomaar onbedoeld in het nieuws. In dit geval op zichzelf niet erg, maar voor mijn gevoel wel op de grens.

Michel

Photo by freestocks.org on Unsplash