De ‘dikke-tien-cultuur’

Gisteren presenteerde het Human Power Team het ontwerp voor hun nieuwe wereldrecordfiets, in collegezaal A van de Delftse Aula. Ik was erbij en ik werd er blij van.
Vorig jaar bleven de studenten van de TU en VU bij een eerste poging met 129 km/u maar een fractie steken onder het wereldrecord (133 km/u). Maar ze komen terug, en hoe: met naast Sebastiaan ‘129’  Bowier een nieuwe ster in de fiets: oud-schaatser Jan Bos en met een nog veel betere fiets.

Compromisloos snel
Nou ja, fiets… de aerodynamische machine  is niet als zodanig te herkennen en heeft weinig meer te maken met fietsen zoals ik het doe. Om de neus optimaal te stroomlijnen zijn de Delftse techneuten en Amsterdamse bewegingswetenschappers afgestapt van ‘rondjes’ trappen en overgestapt op een elliptische trapbeweging. De neus kan daardoor dan spitser en dat scheelt 13% luchtweerstand. En aangezien de luchtweerstand boven de 100 km/u het leeuwendeel van de weerstand uitmaakt, is dat de moeite.

Nog meer compromisloze innovatie: een voorraampje? Niet handig voor de stroomlijn, weg ermee. Perspex zet anders uit bij temperatuurverschillen dan de carbon-body en uit testen (een ligfietser met een doek over de fiets) bleek dat een camera en beeldscherm ook prima werkt. En nog zo’n fijne praktische Delft-oplossing: vorig jaar bleek het telkens weer repareren van de kappen na een schuiver tijdens het testen erg veel tijd te kosten. Dus dit jaar heeft de fiets een ‘leren jas’ voor de testenritten.

Professioneel
Ook Jan Bos hield gisteren een betoog. De oud-schaatser, met een fascinatie voor razendsnel fietsen, uitte zijn oprechte bewondering voor de professionele aanpak van de studenten. Zelfs op Olympisch niveau had ie dat wel eens anders gezien. Dat is een groot compliment en dat mogen de studenten in hun zak steken.

Bos stak trouwens zijn eigen fanatisme niet onder stoelen of banken: ook tijdens het testen op Soesterberg wilde hij per se de snelste zijn, al ging die testsessie eigenlijk alleen maar over het oefenen van de complexe start- en stopprocedure. Het belooft wat. 🙂

Kruisverhoor
Kortom, het was een mooie, van energie zinderende presentatie en ik werd er blij en trots van.  Je zou verwachten dat na zo’n presentatie een stevig applaus losbarst en iedereen tevreden afzakt naar de borrel.

Maar dat gebeurde dus niet. In de zaal zaten naast ouders en belangstellenden ook een flink aantal experts van de TU Delft en er barste eerst nog even een rondje zeer kritische vragen los: “En wat is de y-factor van het elliptische trapsysteem geworden? Is 15 niet te hoog”, “Je hebt dan nu wel voor een monocoque gekozen, maar weet je zeker dat de hogere eigenfrequentie er niet voor zorgt dat de stroming eerder loslaat? “Heb je er aan gedacht dat de naden van de kap voor het instappen de laminaire stroming aan de bovenkant kan  gaan verstoren en hoe los je dat op? Nee, aerotape moet je niet doen hoor”.
Althans ongeveer, want het ging uw verslaggever–met zijn diploma LR op zak-  al gauw boven de pet.

Dikke tien
Gelukkig bleken de studenten over de meeste vragen goed te hebben nagedacht en overleefden ze de ‘inquisitie’ zonder problemen. Maar het signaal was glashelder: dames en heren, voor jullie is alleen een hele dikke vette tien met een griffel goed genoeg en die krijg je niet zomaar (het eindcijfer volgt overigens pas in de woestijn in Nevada).

Voor de goede orde, dit zijn dus studenten die dit ‘er even bij doen’, grotendeels naast hun studie. Natuurlijk weet ik ook wel dat dit bepaald niet de gemiddelde studenten zijn, maar toch: er bestaat dus ook zoiets als een ‘dikke-tien-en-anders-niet-cultuur’. Jammer dat er maar één stukjesschrijver bij was…