Hakkelend en stamelend

Afgelopen dinsdag stond ik met de studenten van het Human Power Team op de A31. De studenten mochten de snelweg bij Harlingen 2 uur gebruiken om te kijken hoe hard ze op een Nederlandse weg konden fietsen met hun nieuwe Velox3 (grote dank, Rijkswaterstaat!). Het trok flink wat mediabelangstelling en zelf moest ik ook nog even aan de bak. Omroep Friesland wilde namelijk een interview live om 12.20 u, precies het moment dat de fiets ging rijden en dus alle studenten hun handen vol hadden. Dat moest ik dus doen. Het werd een interview dat ik niet snel ga vergeten.

Maar eerst hoe het begon:

Bijzonder
Hoe bijzonder dit evenement is realiseer ik me pas echt als ik samen met de andere auto’s in konvooi over de A31 richting de afsluiting rijd. Een Rijkswaterstaat-auto met zwaailicht voorop, een stuk of dertig auto’s in konvooi en daarna een andere RWS-auto met zwaailichten. In de verte doemen de mobiele portalen op met knipperende pijlen en rode kruizen. Wow. Nu pas dringt tot me door dat ze écht een weg hebben afgesloten en ook wat een logistieke operatie dat eigenlijk is. Ik speel eigenlijk al jaren met het idee dat de studenten een keer op een recht stukje snelweg zouden moeten fietsen, maar tot nu toe was het eigenlijk niet meer een mooie droom. Ik was blij verrast toen ik drie weken terug hoorde dat Rijkswaterstaat wilde meewerken, omdat ze het een mooi project vonden en omdat ze innovatieve ideeën ruimte willen geven. Respect.  Maar echt geloven doe ik het pas als ik de rode kruizen zie. Een grote grijns glijdt op m’n gezicht.

Omroep Friesland
Het konvooi auto’s parkeert op de vluchtstrook bij het startpunt, waar het team een proefstart doet voor de camera’s. Ik krijg een microfoon van BNR onder mijn neus en zeg iets verstandigs (hoop ik). Daarna puzzel ik even met de verslaggever van Omroep Friesland, die om 12.20 live op de radio wil. Dat kan niet met een student want dat is precies tijdens de rit, dus we besluiten dat ik het interview doe.

Tijd dringt
Na de proefstart rijdt het konvooi 6 km door naar de finishplek. Onderweg zie ik tientallen mensen langs de kant staan die zijn komen kijken. Wederom parkeren we op de vluchtstrook. Het is 12.15u dus ik stap uit en loop snel een paar honderd meter terug naar de verslaggever van Omroep Friesland voor het afgesproken interview, de tijd dringt.

“nog 20 seconden”, zegt hij. Ik wacht geduldig.

Saskia, de persvoorlichter van Rijkswaterstaat beent langs en roept tegen niemand in het bijzonder: ‘Van wie is die zwarte auto?”.
Ik sla er geen acht op, ik moet zo op de radio (en ik heb een groene auto).

En we zijn los met het interview. Na een uitgebreide inleiding in het Fries – waar ik geen woord van versta, de eerste vraag: ‘is het bijna zover, gaan ze bijna beginnen?’. Het interview begint, Ik vertel dat ze elk moment kunnen gaan starten en het eerste stukje gaat best lekker.

Dan hoor ik Gerrit, de wegbeheerder van Rijkswaterstaat achter me, vrij opgewonden: “die auto moet daar weg, van WIE is die?!’. Ik werp al pratend een blik over mijn schouder. In de verte staat nog maar één auto op de vluchtstrook. De mijne. Al pratend realiseer ik me dat het konvooi blijkbaar is doorgereden en nu voorbij het opvangpunt staat. Alleen de mijne staat er nog, en vormt een gevaar. Ze kunnen niet starten.

Hectiek om me heen: “Die groene Volvo daar, die moet daar weg. Van wie is die?” “We kunnen niet starten als die auto daar staat, hij moet daar weg”. Iets later: “Michel van Baal, hij is van Michel van Baal, waar is die Michel van Baal” “Die auto moet weg, waarom staat ie daar nog!” “Weet iemand wie Michel van Baal is??”

Ondertussen probeer ik enthousiast door te praten over ramen die de fiets niet meer heeft, dubbele cameraatjes en lage luchtweerstand. Hakkelend en stamelend haal ik het eind van het interview. Ik ben nog niet klaar of ik sprint naar mijn auto. De race kan beginnen, met  tien minuten vertraging. Mijn schuld. Sorry jongens.

Het interview staat hier, vanaf 19.00 min 

Michel