Toch nog, op het aller-allerlaatste moment…

Het kan je zondag bijna niet ontgaan zijn: tijdens zijn aller-allerlaatste kans brak Sebastiaan Bowier alsnog het wereldrecord fietsen: 133,78 km/u aan boord van de Velox3. Wat volgde was een enorme golf publiciteit. Dat ging uiteraard niet vanzelf, dus voor de liefhebbers van dit genre weer eens een keer een dagboekverslag.

Wat vooraf ging
Ik heb al jaren een zwak voor het Human Power Team, dat is de lezers van dit blog bekend. Het is een mediageniek onderwerp, heul hard fietsen, en de afgelopen twee jaar zaten ze er al heel dicht bij. Ook een testrit op de A31 leverde in juni veel publiciteit op.

Het grote probleem van dit nieuwsverhaal is de plek waarop de records worden gereden: Battle Mountain, een gehucht gelegen in het hart van Nevada. Daar ligt de State Route 305, een 10 km lang kaarsrecht stuk weg op hoogte, voorzien van mooi glad asfalt. Een keer per jaar is de weg het decor van officiële recordraces: elke ochtend en middag mogen fietsteams proberen zo hard mogelijk te fietsen. Perfect voor wereldrecords, alleen -euh-: niet voor communicatie. Het aantal journalisten in Battle Mountain: nul. Afstand tot dichtstbijzijnde plaats van enige omvang: 400 km (Reno). Tijdsverschil met Nederland: 9 uur. Dus moet je het helemaal zelf doen: foto’s, video, tekst, alles.

En er is nog een lastig puntje: Jan Bos. Vorig jaar reed Jan Bos voor HPT, maar dit jaar niet meer. Het probleem: lengte. Jan Bos is een kop kleiner dan Sebastiaan Bowier, en aangezien ze beiden in dezelfde fiets moeten passen wordt de fiets ‘passend’ om Sebastiaan ontworpen. Daarmee is ie eigenlijk te groot voor Jan Bos, dus moet hij meer kilo’s meesleuren dan nodig. Nu bestaat er ook een kleinere variant van Velox, VeloxS, gebouwd door Team Elan op basis van het eerste Velox-ontwerp ,voor een vrouwelijke fietser. In goed overleg stapte Jan Bos over naar Team Elan. Mooie oplossing, maar communicatief een bron voor verwarring (en dat ging blijken).

Dan, Stephen en Bas
De sleutel van het PR succes van HPT is een mazzeltje uit 2011. Op basis van de ervaring met Nuna -een verhaal met overeenkomsten- weet ik wat de sleutel voor succesvolle communicatie is: een cameraman zoeken. Na een blik op de kaart bleek Reno de dichtstbijzijnde plaats en wat googlen bracht me bij freelance cameraman Stephen. Dat bleek, dom geluk, een enorme fietsfan en bovendien was hij al eens bij de Battle Mountain races geweest. Sindsdien zijn Stephen en zijn maat Dan de vaste cameramensen, tegen een sympathieke vergoeding.

Ook in 2013 zijn ze er weer bij, waarmee beeld gegarandeerd is. Aan de foto-kant zit het ook snor. ‘Huisfotograaf’ Bas de Meijer volgt het team al jaren en is er wederom bij. Vink.

Paul
De tweede sleutel tot PR-succes is Paul Denissen, de teamcaptain van het vorige team. Na de A31 had het team gemerkt dat het toch best lastig was om een race te rijden en tegelijk daaromheen PR te doen, je hebt je handen al snel vol – zeker als er tegenslagen zijn (en die zijn er altijd). Daarom hadden ze voor Battle Mountain besloten Paul te vragen mee te gaan voor de PR. Paul heeft het eerder meegemaakt, weet wat er voor de communicatie nodig is en staat op enige afstand van de operationele kant. Dat blijkt een wijs besluit. Het is ook een dapper en professioneel besluit: je PR loslaten en overdragen aan je voorganger is in dit soort projecten helemaal niet zo vanzelfsprekend. Respect.

Het plan
Het plan vooraf is simpel: oplijnen en afwachten. Je kunt niet te vaak aankondigen dat je een wereldrecord gaat rijden, en na twee keer zegt mijn instinct dat we een beetje terughoudend moeten zijn met het scheppen van verwachtingen. Bovendien ben ik na de A31 een beetje voorzichtig geworden, want daar had ik ingezet op 100 km/u maar daar kwamen we bij lange na niet aan. Daarom hebben Paul en ik de afspraak gemaakt om zo snel mogelijk het benodigde videomateriaal te verzamelen, online te zetten en dan af te wachten tot een ‘nieuwstrigger’. Idealiter het wereldrecord, maar ook bij een aanscherping van het eigen Europese record of een record door iemand anders (bijvoorbeeld Jan Bos of het sterke Franse team)  gaan we communiceren. Elke dag hebben we twee keer contact (whatsapp) en bij nieuws mag hij me wakker bellen (en dat deed ie ook). Voor belcontact en vragen van journalisten heeft het team een Amerikaans nummer aangeschaft, dus dat is ook geregeld.

Check.

And now, we wait…

De uitvoering

Dag 1, 9 september, maandagmiddag.
De race begint met een kwalificatie over een kortere afstand op de eerste ochtend (mijn maandagmiddag). Je moet je kwalificeren om te mogen racen ‘voor het echie’ en de snelheid bepaalt de volgorde ‘s avonds: hoe harder je gaat, hoe dichter je bij het ideale moment mag starten: zonsondergang. Dan valt vaak de wind weg en zijn de omstandigheden optimaal. De kwalificatie gaat voorspoedig: Sebastiaan haalt met 110 de hoogste kwalificatiesnelheid en krijgt het beste slot voor die avond. Wil zit daar onder met 87 km/h. Pech voor Jan Bos, hij gaat onderuit en mag dus die avond nog niet rijden. De volgende dag moet hij opnieuw proberen te kwalificeren.

Ik ga naar bed en slaap vrij licht, in de wetenschap dat ik wakker gebeld kan worden.

Dag 2, dinsdag 10 september
Whatsapjes! Die nacht is het al hard gegaan: Sebastiaan reed 127 km/u met een ‘herstelprotocol’, wat wil zeggen dat hij niet alles gegeven heeft. Wil Baselmans, de tweede fietser, hield zich in want er stond in zijn run teveel wind. Ik krijg hoop dat het dit jaar gaat lukken. Intussen stroomt mijn ftp server vol met videomateriaal van Dan en Stephen. Bijna alle shots van de ‘shotlist’ zijn eigenlijk al binnen, op een cruciale na: die van het juichende team. Die kan uiteraard pas als ze een record halen. Dat is nog wel tricky, want Dan en Stephen zijn er alleen de eerste drie dagen. Daarna moet Paul het zelf doen.

Ik ga aan mijn ‘normale’ werk, maar besluit wel alvast wat media te waarschuwen. Ik mail informeel alvast wat bekenden bij de diverse nieuwsbulletins: let op, er zou iets kunnen komen.

Aan het eind van de middag weer nieuws: Jan Bos heeft in de ochtendrun gekwalificeerd en mag dus ook op voor het echte werk. Paul merkt dat ie veel telefoontjes van media krijgt voor Jan Bos, er blijkt veel verwarring. Enerzijds onhandig, want die is dus niet meer ‘van ons’, anderzijds wel handig want we hebben daardoor goed zicht op de PR van andere teams (er is nog een ander Nederlands team dat potentieel heel goed is: team Cygnus). En tja, informatie is macht. De reden blijkt vrij simpel: Paul’s nummer is het enige nummer dat te vinden is als je contact zoekt met Battle Mountain, het staat op de HPT website. Zelfs familieleden van Graham Obree, een bekende Brit die ook meedoet, bellen Paul.

Het is dinsdagavond en ik zie de bui al hangen: als ze vannacht (hun avondsessie dus) gaan knallen, dan heb ik weer eens een papadagprobleem.

Dag 3, woensdag 11 september
08.07, whatsapp: ‘pappadag kan vandaag rustig doorgaan‘. Ze hebben een probleem. Sebastiaan heeft een ‘zwaar protocol’ getrapt en dat ging niet goed. Het team gebruikt geavanceerde simulatiesoftware, waarin ze de vermogens die de fietser op elk moment van de race gebruikt kunnen invoeren. De computer rekent dan na hoe hard de fiets moet gaan, en dat vergelijken ze met de echte snelheid. Meestal zit die daar iets boven, maar bij hoge snelheden en hoge vermogens duikt de snelheid van Sebastiaan opeens naar beneden, onder de simulatielijn. Het rare is dat dat effect niet optreed bij lagere vermogens op hoge snelheid. Ze denken aan een mechanisch verlies in de aandrijflijn. Dat is slecht nieuws, maar het goede nieuws is wel dat ze door die simulaties wel gericht naar oplossingen kunnen zoeken. Het team trekt de hele nacht door op zoek naar een oplossing en ze rijden de volgende ochtendsessie niet om door te werken aan de fiets en de fietsers rust te geven.

Dag 4 donderdag 12 september
05.58: whatsapp: ‘regen vanavond, morgenochtend opnieuw proberen‘. Wel denken ze het probleem te hebben opgelost: er bleek een as door te slippen in het mechanisch systeem. Hij zit nu klemvast EN gelijmd, dus dat is verholpen.

17:25: whatsapp: Wil Baselmans heeft 126,2 geklokt, een nieuw record voor hemzelf en de snelste officiële snelheid tot dat moment. De omstandigheden waren ideaal. Ook Sebastiaan ging flat-out, maar die kwam niet verder dan 125,7. Dat is heel raar, want Sebastiaan is normaal gesproken altijd sneller. Is er dan naast de slippende as toch nog een probleem?

Dag 5, vrijdag 13 september
07:31 whatsapp: ‘teveel wind, morgenochtend weer proberen’. De weersomstandigheden zitten niet mee in Battle Mountain. Dat komt mij goed uit, ik heb nog een andere klus.

19:11 whatsapp: ‘Er zijn rare dingen gaande, kan je even bellen?‘.  Ik zit in een plezierig etentje met mijn oude ESTEC-baas Heidi Graf die ik veel te lang niet gesproken heb, dus ik vertel Paul dat ik later die avond bel. Via de whatsapp vertelt Paul alvast dat ze weer hetzelfde hebben gezien als gisteren: Wil Baselmans gaat momenteel heel hard, boven de 127 km/u, harder dan Sebastiaan. Gek genoeg levert Sebastiaan in dezelfde fiets veel en veel meer vermogen. Boven de 120 treedt er ergens een enorm verlies op, en alleen bij hem, alsof hij tegen een onzichtbare muur aanfietst. Ik vraag Paul later of het in de stabiliteit kan zitten, iets met slingeren, maar volgens Paul fietst Sebastiaan zelfs stabieler. Het is een groot raadsel. Het enige verschil is de manier waarop ze de kracht leveren: Wil trekt aan zijn stuur, en Sebastiaan duwt met zijn rug. Ze vermoeden dat Sebastiaan met zijn rug en schouders de fiets vervormt ,waardoor de stroomlijn verandert.  Daar is bij het ontwerp geen rekening mee gehouden. Er wordt met man en macht gewerkt om een oplossing te vinden: ze bekijken mogelijkheden om de fiets stijver te maken en overwegen zelfs om Sebastiaan’s schouders met een band in te snoeren. Maar of dat echt het probleem is en of het gaat werken, dat moet blijken. De tijd dringt, er is nog maar anderhalve dag te gaan. Nog drie pogingen.

Dag 6, zaterdag 14 september
In de avondsessie wordt er niet gereden, het weer is wederom slecht. Dat zit deze week erg tegen. Nog twee pogingen: de ochtendsessie van zaterdag, en de avondsessie.

17.49u whatsapp: Sebastiaan heeft 129 gereden, een nieuwe topsnelheid. En hij heeft niet alles gegeven. Belangrijker: de ‘onzichtbare muur’ boven de 120 is weg! Het bleek dus inderdaad vervorming van de fiets te zijn. Alleen nu is er nog maar één poging over: de avondrace van hun zaterdag, voor mij de nacht van zaterdag op zondag. De kansen beginnen nu toch wel erg klein te worden. Voor de zekerheid werken Paul en ik de concept-persberichten alvast bij, want eigenlijk zijn er nu nog maar drie uitkomsten mogelijk. De wedstrijdwinst is vrijwel zeker, wellicht een aanscherping van hun eigen record of, we blijven hopen: wereldrecord.

Dag 7: zondag 15 september
Het is half vijf. Mijn telefoon gaat. Paul. Ze hebben 135 km/u op de SRM zien staan, de boordcomputer van de fiets, maar dat is niet officieel. De officiële meting meet het gemiddelde over 200 meter, en dat valt meestal ongeveer 1 a 2 km/u lager uit. Het staande record: 133,2. Ik ben klaarwakker. Dat is dus net wel of net niet. Maar er blijkt nog een probleem: wind. Ze vrezen dat de poging niet ‘legal’ is, want boven een windsnelheid van 1.5 m/s telt de poging niet. Het gaat echter om de wind in het meetvak. Bij de start was de wind zeker niet legal – en stevig tegen, maar bij de meting weten ze het niet. Paul verwacht dat het nog zeker een half uur duurt voor ze het te horen krijgen. We spreken af dat ie me terugbelt als ie meer weet. Ik draai me nog even om, nog even slapen, maar dat is kansloos: klaarwakker.

Ik zet koffie, start de laptop en pak het conceptpersbericht er maar vast bij. Ik start twitter en leer dat twitter op zondagochtend vijf uur een volstrekt eenzame plaats is. Het half uur gaat voorbij. Paul belt om te zeggen dat de uitslag nog steeds op zich laat wachten, de spanning wordt steeds groter. We maken het persbericht af, in eerste instantie op de versie van een officieus wereldrecord, want in een officieel WR durf ik nog niet te geloven. Ik gebruik de wachttijd voor koffie en het schrijven van een ‘battle plan’ voor Paul: een lijstje media die hij moet gaan informeren. Dat is overzichtelijk want het aantal ‘operationele’ media is op zondagochtend vroeg minimaal: persbureau’s en NOS, dan heb je het wel gehad.

Rond zeven uur komt het verlossende telefoontje: het is 133,78 km/u en het is ‘legal wind’. Ze hebben het wereldrecord! Wow.

Het nieuws gaat de wereld in via een tweet van @hptdelft, maar die ziet natuurlijk niemand. Alleen de collega’s van het Nuon Solar Team reageren vanuit Australië met felicitaties, daar zijn ze wakker. Ik tweet ‘Zeg, journalistiek Nederland, is er iemand wakker? ;-> #brekend’. De eerste die reageert is Marcel van den Eng van Omroep West  “@michelvanbaal ik ga er zo mee aan de slag. Mijn dienst is net begonnen. 😉 “. Bijgevolg heeft Omroep West de primeur. Daarna komt de stroom op gang: op basis van het ANP bericht verschijnen er steeds meer stukje op nieuws-websites. Ik zet radio 1 aan en hoor  Menno Bentveld, die over vijf minuten aan zijn programma begint op Radio 1. Vroege Vogels. Ik ken hem nog goed uit de Kuipers-tijd, we maakten samen de Jules Unlimited afleveringen rond Andre’s eerste vlucht. Ik sms ‘m: ‘Primeurtje hebben in vroege vogels? <..>“. Om 08.32u antwoord ie: ‘Haha, het Radio1Journaal is ons voor 😉‘. Ah, check, het zat dus in het nieuwsbulletin.

De oudste kids komen beneden, enigszins verbaasd. Ze hebben mazzel, ze mogen TV kijken.

09.00u: ik gooi de ipad in de tas, grijp zoon M van 5 bij zijn lurven en fiets naar het voetbalveld. Terwijl M voetbalt, organiseer ik mobiel kantoor (de hotspotfunctie, ideaal). Ik begin aan het bellen met de televisieredacties. Paul begint intussen met het uploaden van het laatste filmclip, de registratie van het moment dat het team ziet dat ze 135 km/u gingen.

Bij RTL en SBS neemt nog niemand op. Ik sms Roy van der Lans van SBS even, of iemand van de redactie even wil terugbellen. Bij RTL is de nieuwsredactie nog niet binnen, maar ik krijg iemand van de internetredactie. Ze hebben het er al opstaan, ik wijs ze nog even op het youtube-filmpje van eerder in de week.

De redactie van RTL Late Night meldt zich, ze willen Sebastiaan Bowier aan tafel in de studio. Ze zijn er als de kippen bij, op zondagochtend, waarschijnlijk omdat ze vermoeden dat er kapers op de kust komen (klopt, ook Pauw en Witteman en DWDD melden zich later). Ik vertel dat hij pas volgende week weer in Nederland is, ik kom bij haar terug.

Om tien uur probeer ik RTL Nieuws weer, nu met succes. Ze gaan het in de groep gooien. SBS belt me terug, ze gaan het oppakken en willen graag een skype interview met Sebastiaan. Check.

Thuisgekomen zie ik het laatst filmpje van Paul, en het is briljant. De onderkoelde reactie van Sebastiaan bij het openen van de fiets is typisch voor hem: ‘het ging wel leuk’. Maar vooral de geschokte reactie van Rudi die ‘135’ in de camera fluistert is geweldig materiaal. Het voldoet volstrekt niet aan de eisen voor professioneel beeldmateriaal, maar het is zo overduidelijk authentiek dat ik meteen weet: dat gaan ze uitzenden.

Er volgt nog een ochtend van lijntjes, vragen, acties en opvallend veel mailtjes en telefoontjes door Paul en mij met het verzoek om andere foto’s te gebruiken. Het is opvallend hoeveel websites zonder al te veel nadenken een foto uit een archief rukken, terwijl we prachtige foto’s van Bas de Meijer hebben klaar staan (de ombudsvrouw van de Volkskrant kaartte dat vorige week terecht ook aan). Nu.nl gebruikt een foto van een hand met een stopwatch. Gelukkig passen ze het ook vlot weer aan als je ze een betere foto aanbiedt, maar het is opmerkelijk. Een persbericht heb ik tot nu toe nog helemaal niet verstuurd en dat is ook niet nodig – dat is wel vaker zo tegenwoordig.

11.50 u: Pagina 101, teletekst, yeah. Bizar hoe belangrijk zo’n volstrekt verouderd medium nog steeds is: sta je op teletekst, dan ben je echt nieuws. Als ik op redacties kom hangt er altijd een monitor in een hoek met pagina 101.

12.00 u: jep, we zitten in het eerste NOS journaal van de zondag. En ja hoor, met het shot van Rudi, het item begint er zelfs mee:

 13.19 u: Paul appt ‘ANP video staat op nu.nl’. Ik antwoord: ‘ga ‘s pitten vent!’. Het is kwart over vier ‘s nachts aan zijn kant. RTL belt voor meer achtergrondinfo, het komt in het 18u en 19.30 journaal.

 15.00 u. Ik moet naar de verjaardag van een vriendinnetje van mijn oudste dochter, om de hoek. Ik kom zo, papa doet nog even een interview met het Algemeen Dagblad. Daarna naar een feestje, gelukkig is het dan even rustig. RTL wil nog even een naam weten van een van de teamleden waarvan ze een quote gebruiken (Jelle).

 17.16 u: Paul meldt zich weer op de whatsapp. We handelen nog even een verzoek af voor De Morgen in Belgie en wat kleinigheden.

En dan is het wachten op de journaals. Mooie items in de beide RTL Nieuws-en, in het Jeugdjournaal en tot slot ook nog in het NOS journaal van 2ou. Ik val om. Ik weet dat Hart van Nederland nog komt, maar dat kijk ik morgen wel terug. Job done. .

Michel

Foto Bas de Meijer