Beste Jim. Met interesse las ik je column op Cursor, onder de titel ‘Onzichtbaar’, over de profilering van de TU Eindhoven. Daar zou ik als PR-man van de ‘concurrent’ over kunnen gaan grinniken, maar dat doe ik niet. Ik vind dat je mijn collega’s bij de TU/e onrecht doet. Dat de profilering van je universiteit je aan het hart gaat vind ik op zichzelf mooi, maar het doet me wel aan beroemde woorden van John F. Kennedy denken: ‘Ask not what your country can do for you….’
Allereerst, je doet de voorlichtingscollega’s van de TU/e echt onrecht. De TU Eindhoven is tegenwoordig veel nadrukkelijker aanwezig in het medialandschap dan vroeger, met veel meer herkenbare projecten en gezichten. Prof. Maarten Steinbuch is een mooi voorbeeld van een wetenschapper die zich heeft ontwikkeld tot nationaal aanspreekpunt voor automotive-vragen.
Robots
Met robotvoetbal en zorgrobots heeft Eindhoven een nationaal profiel. Ook Delft heeft een robotica-profiel, maar welke universiteit in de beeldvorming ‘de robotica-universiteit’ is durf ik niet zo te zeggen. Intussen hebben jullie ook het fenomeen ‘studentenprojecten’ opgepakt, en soms doen jullie dat slimmer dan wij hier. Waar Delft vaak voor wedstrijdwinst gaat, zoekt Eindhoven het in automotive projecten met maatschappelijk nut. Communicatief is dat heel slim, want de eerste vraag van journalisten is altijd ‘wat heb je d’r an?’ .
Stella
Zo’n Isa is al goed bedacht, maar zonnewagen Stella is echt een wereldhit, die zich in 1 jaar meteen op het publieke podium naast ons Delftse Nuon Solar Team heeft genesteld. Dat is knap en vooral heel slim gedaan (oa door de eerder genoemde communicatiemensen). En zo zie ik nog wel meer moois in Eindhoven. Kleinschalig PR-beleid?
Laten we eerlijk zijn: deze discussie gaat helemaal niet over feiten. Het gaat over perceptie. En perceptie is traag, het loopt vijf jaar op de werkelijk achter en het veranderen van een perceptie kost nu eenmaal tijd. En bloed, zweet en tranen.
Betrokkenheid
Dat die perceptie jou aan het hart gaat blijkt uit deze column, betrokkenheid is mooi. Alleen is roepen dat dat de communicatieafdeling ‘grootser moet denken’ denk ik niet de sleutel. Communiceren doen we namelijk allemaal, de hele dag, niet alleen de PR-mensen. De motor van de communicatie van een universiteit wordt gevormd door haar wetenschappers en studenten. “De TU/e is koning van de bescheidenheid en dit heeft alles te maken met de kleinschaligheid van ons PR-beleid.”, zeg je. Dat eerste weet ik niet, en dat laatste ben ik zeker niet met je eens. Het heeft – denk ik- eerder te maken met houding, en vooral met trots. Trots op de zichtbaarheid van Steinbuch, prestaties als Stella en de voetbalrobots. Natuurlijk, een universiteit is veel meer dan dat alleen, maar het zijn wel prachtige uithangborden. Als ze ‘van mij’ waren zou ik ze koesteren.
‘Die zonneauto’s en robotjes zijn leuk, maar…’ ?
Weet je nog, die bekende uitspraak van Kennedy? ‘Ask not what your country can do for you -ask what you can do for your country? Die universiteitscommunicatie: dat ben jij.
Michel
