Ik heb ze regelmatig aan de lijn, stagiair(e)s van nieuwsredacties. Meestal vind ik dat leuk, want zoals de vaste lezers weten: er zit een hardnekkig beetje schoolmeesters-DNA in mij. En voor journalistiek geldt ongetwijfeld ook: je leert het pas echt in de praktijk. Dus daarbij speel ik graag mijn rol. Daarbij vallen me wel twee dingen op. Allereerst: stagiairs worden meestal nauwelijks begeleid. Dat is aan mijn kant van de telefoon lastig, maar ik heb er ook wel begrip voor. Op nieuwsredacties is de afgelopen jaren (helaas) veel bezuinigd, dus veel ruimte om te begeleiden is er niet. Daarnaast valt me op dat stagiairs zelden vertellen dat ze stagiair zijn. En dat vind ik niet zo handig, want dat is vragen om ongelukken.
Anders
Binnenkomende vragen van stagiairs, dat werkt in de praktijk anders dan vragen van door de wol geverfde redacteuren. Vaak hebben stagiairs een ‘opdracht’ gekregen van de redactie, maar nog niet de ervaring die opdracht gaandeweg naar eigen inzicht aan te passen, naar aanleiding van de informatie die ze verzamelen. Laat staan het vermogen om snel te constateren: ‘dit gaat geen nieuws worden’. Dat leidt nog wel eens tot oeverloze processen, en soms tot het vruchteloos op de kop zetten van de halve organisatie.
‘Dat bedoel ik eigenlijk toch niet’
Een paar jaar terug had ik een redacteur van een grote Nederlandse nieuwsredactie aan de telefoon. Ze wilde een item maken (TV) over online onderwijs, wat op dat moment vrij ‘hip’ aan het worden was. Ik bracht haar in contact met onze MOOC mensen, maar dat bleek niet helemaal wat ze zocht. De Collegerama-collega bleek ook niet te hebben wat ze zocht. Online Masteronderwijs dan? Ook niet. Pas na drie iteraties, een heleboel werk en verwarring verder, viel het kwartje bij me: dit is een stagiaire. Ik heb de redactie even gebeld, waar ze inderdaad bevestigden dat de stagiaire een opdracht van de hoofdredacteur had gekregen, en daar (blijkbaar) geen grip op kreeg. Ze durfde kennelijk niet terug te gaan met de mededeling dat het niet lukte. Dat proces was ook voor mij leerzaam.
Maak je kenbaar
Nu zou ik kunnen mopperen dat redacties hun stagiaires beter moeten begeleiden, maar dat heeft geen zin. Waar ik wel voor wil pleiten om het goed gebruik te maken dat stagiairs vermelden dat ze stagiair zijn als ‘het veld’ in gaan, en liefst ook in de handtekening van hun email zetten welke redacteur hun stagebegeleider is. Ze zijn er om te leren, dan vind ik dat je ook open moet staan voor feedback. Bovendien vind ik dat je als ‘onderwerp’ ook het recht hebt te weten dat je met een stagiair te maken hebt. Ik ben erg voor leren door vallen en opstaan, maar in de journalistiek ‘valt’ niet alleen de stagiair, maar soms ook het onderwerp. En in extreme gevallen, zoals we onlangs gezien hebben bij de Volkskrant, struikelt de hele redactie.
Michel
Photo by Vidar Nordli-Mathisen on Unsplash
2 Responses
[…] zich niet als stagiairs voorstellen, is volgens Van Baal vragen om ongelukken. In een artikel op zijn blog legt hij uit dat praktijkleerlingen vaak een opdracht krijgen waarvan ze niet weten wat ze er mee […]
[…] Ik heb wel eens aanvaringen, ik moet wel eens dwarsliggen en af en toe heb ik wat te stellen met onbegeleide stagiairs. Maar over het algemeen is het best gezellig werk. Daarom kijk ik ook altijd zo op van het […]