‘Sorry, dit heeft geen nieuwswaarde’ was beter geweest

‘Wat een domme muts!’, dat was de reactie aan onze keukentafel bij het lezen van het interview met de PR-dame van Airbnb, vrijdag in de Volkskrant (Blendle). Ik vermoed dat de meeste lezers het zo ervoeren. Gezien uitgelichte quotes als ‘ik wil een stukje misperceptie wegnemen…’ was dat waarschijnlijk ook precies de bedoeling. De mijne was wat anders: waarom is het nodig om  een 29 jarige onervaren pr-medewerker op een dubbele pagina van de grootste kwaliteitskrant van Nederland op deze manier door het slijk te trekkken? Wat is hiervan de nieuwswaarde, welk journalistiek doel dient dit? En vooral: tja, zo maak je het mediadomein voor onervaren mensen weer een beetje onveiliger.

Laten we eerst maar eens vaststellen dat Airbnb hier niet handig bezig geweest lijkt. De laatste vraag (‘Tot slot. U wilde graag vooruitkijken’)  suggereert dat het interview door Airbnb is ingestoken bij de Volkskrant, zo te lezen met een niet al te best uitgewerkte boodschap. Dat is niet slim.  Dat de krant er op hapte zal ook wel iets te maken hebben gehad met het moment: de eerste week van januari is een lastige week voor journalisten. Er gebeurt bar weinig in de wereld, dus de meest onbenullige gebeurtenissen kunnen het dan tot nieuws schoppen. Tel daarbij op een onervaren PR-persoon, de -best begrijpelijke- aversie die journalisten tegen PR-mensen in het algemeen hebben ,(blijkbaar) irritatie op de redactie over een eerdere afwijzing van een interviewaanvraag in 2014 en voila:  een dubbele krantenpagina is geboren.

Maar waarom? De nieuwswaarde lijkt me nogal beperkt. AirBnB doet blijkbaar wat moeite om haar image wat op te poetsen (dat mag best lijkt me), en heeft daarvoor een jongedame ingehuurd die iets (ok, veel) te weinig media-ervaring heeft om dat effectief te doen. Meer kan ik er echt niet van maken. Is dat nou ‘nieuws’?

Ik ken de betrokkene niet persoonlijk, maar heb genoeg gezien om te weten dat de impact van zo’n stuk op een mens groot kan zijn. Journalisten zijn dit soort niemendalletjes de volgende dag al weer vergeten, maar de impact voor betrokkenen kan heftig zijn:  verjaardagsfeestjes, familie, het schoolplein. Je kunt er jaren last van hebben…

Dan kan je natuurlijk zeggen: “if you can’t stand the heat, get out of the kitchen”. Anders geformuleerd: als je de ervaring niet hebt, blijf dan weg van de media. Maar is dat dan wat we willen?  Ze is geen politicus, geen misdadiger, geen CEO of bekende rapper. Het is een onervaren medewerker met een baan, een salaris, en een opdracht van bovenaf.   Is de impact op iemands leven dan proportioneel gezien het journalistieke belang? Of moet je met het machtige zwaard van de journalistiek in de hand mensen soms even tegen zichzelf beschermen?

Wat me vooral zorgen baart is dat dit soort vormkeuze een negatief bijeffect heeft: het maakt dat het mediadomein onveilig aanvoelt voor onervaren mensen. En dat vind ik zorgelijk. Ik praat me soms nu al de blaren op de tong om de deskundigen te overtuigen ‘ja’ te zeggen tegen media-aanvragen. Hoewel ze een batterij redenen hebben om te weigeren (drukdruk), weet ik uit de trainingen dat er een belangrijke onderhuidse meespeelt:de meesten voelen zich simpelweg niet veilig in het media-domein.

En nu weet ik wel dat de journalistiek een wetenschapper niet dezelfde behandeling zal geven als het PR-meisje van AirBnB, want ik ken het spelletje een beetje. Maar die deskundige met weinig media-ervaring, gelooft die dat ook? Het is de vraag of deze vorm van op de man(vrouw) spelen in het belang is van kwalitatief goede journalistiek (of de maatschappij). Van mij mag dat wel minder, overigens ook richting journalisten – een nieuwe, uit Amerika overwaaiende trend.

Kortom, vrienden van de Volkskrant: volgens mij was het echt beter geweest nee te zeggen tegen dit verhaal.  ‘sorry, dit heeft geen nieuwswaarde, kom maar terug als je wat zinvols te melden hebt’. Dan maar een dunnere krant.

Michel